Her nefis ölümü tadacaktır dercesine bakıyordu
gözleri gözlerime. Ve gözlerimle gözlerine Konuş
dedim; Benimle. Şöyle başladı söze : Gözleriyle
görmeyenin kulaklarını da mühürler Tanrı
Ve dedi; En kof ceviz bile kırılmak ister. Olgun
yemişler tutunamaz ağaca. Öyleyse kabuğum kırılacak
diye hayıflanmamalıdır insan . Toprağa düşmemek için
çırpınmamalıdır meyve . Düşün ! Bir şeyin geldiği yere
dönmesi kadar sevindirici ne olabilir. Tohumun ağaca ,
ağacın tohuma dönüşümünden başka bir şey değildir
hayat. Yani ölüm .Fakat insanlar ölüyü kefenledikleri
gibi ölümü de kefenlemişlerdir. Ve kefenlenen her şey
öldürücüdür. İnsana düşen, tüm libaslarından soyup
öylece seyretmektir ölümü. Yani hayatı...

Herkesin ağzında gevelediği ; ya öl, ya ol diye bir
söz vardır. Oysa kimse bilmez olmakla ölmenin aynı şey
olduğunu.

Ölümle savaşmak öldürür hayatı. Çünkü bu hayatla
savaşmak demektir. İşte gerçek ölüm budur. Bu hakikati
anlamayan kimse, yaşamı ölümle, ölümü de yaşamla
kirletir. Böylece bulandırır suyunu ve su içilmez hale gelir.